Dat beide titels ook in één boek zijn uitgegeven ligt voor de hand; autobiografisch werk dat in beide titels min of meer naadloos naar elkaar kan verwijzen. In ‘Van de hand in de tand’ vertelt Auster over de beginjaren van zijn schrijverschap en het vinden van voldoende financiële middelen om het hoofd boven water te houden. Het verhaal bevat leuke anekdotes en is met vaart geschreven; meer niet.

Van een geheel andere orde is ‘Het spinsel van de eenzaamheid’. Dit boek begint met een prachtige levensbeschrijving van zijn vader en munt uit in een indrukwekkende en integrerende karakterschets van deze man. In het tweede deel van dit boek -geschreven in de derde persoon- noteert Auster zijn, bij vlagen, majestueuze ‘Het boek der herinneringen’.
Kern van deze verhaalde herinneringen wordt gevonden in de ‘Verhalen van Duizend en één nacht’: ……...‘op dezelfde manier, beseft A. terwijl hij in zijn kamer Het boek der herinneringen zit te schrijven, praat hij over zichzelf als een ander, om het verhaal van zichzelf te kunnen vertellen. En daarom moet hij zich afwezig maken, om zichzelf daar te kunnen vinden. En daarom zegt hij “A.”, ook al bedoelt hij “ik”. Want het verhaal van de herinnering is het verhaal van het zien. En zelfs al zijn de dingen die gezien moeten worden er niet meer, het is een verhaal van zien. De stem gaat daarom door. En zelfs al doet de jongen zijn ogen dicht en gaat hij slapen, de stem van zijn vader blijft praten in het donker.’

Waarschijnlijk is dit het geheim achter de boeken van Auster, die altijd aanwezige innerlijke spiegeling tussen herinnering, daad en toeval, waarbinnen weer een nieuw spectrum ontstaat: de lezer………(?)
Luister maar: ‘Hij vindt een nieuw vel papier. Hij legt het op tafel voor zich en schrijft deze woorden met zijn pen.”Het was. Het zal nooit meer zijn. Herinner” ( )