Pierre Pevel

Een van de redenen waarom ik in april 2015 naar het festival Troll & Légendes ben geweest, was om o.a. deze anthologie te bemachtigen. Aangezien ik al meer dan 15 jaar geen Franse fictie meer gelezen heb, is dit een ideaal middel om, op het vlak van Fantasy, te ontdekken wat Frankrijk te bieden heeft. Natuurlijk is het beter complete verhalen te lezen, maar als opstapje zijn dergelijke boeken perfect.

Deze speciale uitgave bevat 10 kortverhalen en een inleiding door Gilles Francescano, die eigenlijk graficus is. Van de geselecteerde auteurs ken ik enkel [a:Pierre Pevel|1201844|Pierre Pevel|https://d.gr-assets.com/authors/1374250949p2/1201844.jpg] (wiens [b:La Trilogie de Wielstadt|11166804|La Trilogie de Wielstadt|Pierre Pevel|https://d.gr-assets.com/books/1328184143s/11166804.jpg|16090937] ik nog moet lezen) en Megan Lindholm, wiens boeken ik nog niet gelezen heb, tenzij The Farseer Trilogy die ze als [a:Robin Hobb|25307|Robin Hobb|https://d.gr-assets.com/authors/1397885202p2/25307.jpg] geschreven heeft. Maar haar carrière begon ze dus als Megan Lindholm, ook als Fantasy-auteur, maar dan niet in de epische stijl van Hobb. De overige auteurs deden bij mij geen enkel belletje rinkelen.

Deze anthologie werd speciaal in het kader van het festival uitgegeven, dus moesten trollen een (belangrijke) rol in de verhalen spelen. Of men kon zich laten inspireren door legenden en saga's. De contexten zijn zowel middeleeuws, wat moderner en zelfs futuristisch. Het is jammer genoeg niet (altijd) duidelijk of deze kortverhalen verbonden zijn met bestaande reeksen of erop gebaseerd zijn. Elk verhaal wordt wel voorafgegaan door een korte beschrijving van de respectievelijk auteur en zijn/haar werken, maar die blijven zeer rudimentair.

Hieronder heb ik even wat meer over elk verhaal uit de doeken gedaan, dus er kunnen wel wat spoilers tussenzitten. Maar om het kort te houden: Deze anthologie is me zeer goed bevallen. Ondanks enkele flauwe momenten, is het geheel zeker de moeite waard om tussendoor van te genieten en zo een verdere exploratie van Franse Fantasy aan te moedigen.

--------------------

0) Préface - Gilles Francescano: 7/10

Leuke intro, maar je ziet dat zijn talent niet het schrijven is.

1) Sous les ponts de Paris - Pierre Pevel: 8/10

Dit was heel vlot te lezen en origineel qua opzet, mijns inziens. Het gaat over de trollen op de bruggen in het Parijs van het begin van de 20ste eeuw. Zij (trollen) worden al jaren niet meer vergoed voor hun diensten en komen in opstand. Er volgen natuurlijk vergaderingen, onderhandelingen en dergelijke, en alles komt goed, maar hoe Pevel dat uitgewerkt heeft... petje af!

2) D'azur au troll d'or - Claudine Glot: 7/10

Een zoon van een graaf gaat op reis, ontmoet een trol en dan begint het: 't Is een moederlijk type. Het hoofdpersonage is daar niet zo mee opgezet en moet dus vluchten. Echter, ontlopen kan hij haar niet, noch over land, noch over zee. Maar hij heeft een talent dat blijkbaar een oplossing biedt om haar op afstand te houden: zingen. Maar aan alle goede dingen komt een (logisch) eind. Op zich best een leuk verhaaltje. Er kon meer (een volledig boek) van gemaakt worden, maar op zich is het ook leuk.

3) La montagne aux trolls - Estelle Faye: 7/10

Het betreft hier een tabernakel - in een museum in het stadje Brog - met een speciale eigenschap: Het verhaal op dat tabernakel is dat van een vader die z'n dochtertje opsloot wegens hekserij. Door de demonen op te roepen, kan ze zich bevrijden. De dood van haar vader en haar bevrijding zijn 2 aparte zaken, maar toch worden ze aan elkaar gelinkt. Een onderzoek wordt ingesteld, waarbij de magie van het tabernakel tot leven komt. Echter, de onderzoekster wordt niet echt gesteund door haar vrienden/innen in haar werk. Best een vermakelijk verhaaltje.

4) Yamadut - Cassandra O'Donnell: 5/10

Hier werd wel vermeld dat het personage, Leonora Kean, ook voorkomt in de reeks 'Rebecca Kean'. Voor Leonora zou een spin-offreeks geschreven worden. Dit kortverhaal is de eerste zet om Leonora in de spots te zetten. Een yamadut is iemand die zowel de wereld van de doden als van de levenden kan aandoen, en de functie van trollenvanger heeft. Of iets in die trant, voor zover ik het begrepen heb. Een trol heeft de benen genomen naar het rijk van de doden (het Rijk der Zielen). Maar Leonora slaagt er toch in hem terug te halen, tegen alle verwachtingen in. Op zich is het misschien leuk voor wie vertrouwd is met de reeks 'Rebecca Kean', maar als alleenstaand verhaaltje is dit wat mak. Ik miste achtergrond, waardoor het moeilijk was om situaties in te beelden, eventueel mee te leven met de personages, en dergelijke meer.

5) Seulement les méchants - Jean-Luc Marcastel: 8/10

Misdaad tiert welig in dit verhaal. Wanneer er plots een gewelddadige moord in het park gebeurt, is het voor de politie een speld in een hooiberg zoeken. Er zijn inderdaad bloedsporen, maar te veel voor een mens. Sporen van de dader zijn er niet. Alleen is er ook bloed op een grote steen. Die steen is een trol. Trollen kunnen niet tegen zon/daglicht, want dan verstenen ze. De trol en de inspecteur kruisen op een dag, eh, nacht elkaars pad, waarna de trol zijn verhaal uit de doeken doet. Blijkbaar doet deze trol mee aan misdaadbestrijding: enkel de slechteriken worden... opgegeten. Ook hier: zeer aangenaam verhaaltje, origineel gevonden, ludiek qua opzet (wat de trol betreft; vond ik toch).

6) Une créature extraordinaire - Magali Ségura: 7/10

Geïnspireerd door Noorse mythologie, waarbij gebeden aan goden als Odin, Frigg en Freya aan bod komen. Een 12-jarig meisje, Silje, loopt kwaad weg van huis. Een ruzie met haar moeder en het overlijden van haar grootmoeder liggen aan de basis hiervan. Silje heeft een klein ongeluk in het bos, komt ten val, maar stoot op een trol in z'n grot aan het uithakken is, op zoek naar z'n moeder. De trol werd namelijk, toen ie nog een ukkie was, ontvoerd door de dwergen om als slaaf ingezet te worden. Silje en de trol sluiten vriendschap, maar zij belooft hem te helpen z'n moeder te vinden. Het is een verhaal van vriendschap, liefde en meer. Beide personages hebben ook een gelijke levensloop: Beiden vinden terug aansluiting bij hun moeder, maar voor de een verloopt dat beter dan voor de ander. Het is ook, m.i., een soort levensles of oproep met betrekking tot moeders en de relatie met hun kinderen (of omgekeerd).

7) Le troll de sa vie - Adrien Tomas: 7/10

Trollen baten een nachtclub uit, maar door een bezoekje van een tuinkabouter aan de politie, krijgen ze een bezoekje over de vloer van de inspectrice van de speciale recherche. Met veel bravoure slaagt ze erin met de eigenaar te spreken over een deal, maar evenzeer over de illegale stokerij. De weggelopen kabouter / dwerg was een van de slaven. Hoe het verhaal ineen gestoken is, hoe de relaties tussen de inspectrice, haar chef, haar collega, enz.. is, doet me voor een stuk denken aan de Britse politieserie Frost. Best wel leutig, dus.

8) Le mythe de la caverne - Gabriel Katz: 8/10

Een groep oude(re) krijgers / ridders op rust, m.a.w. ze hebben een normaal leven opgenomen, wordt verzocht komaf te maken de terreur van een losgeslagen trol. De baron weigert nog mee te werken, maar is wel bereid geld op tafel te leggen voor wie erin slaagt het monster te overwinnen en het hoofd terug te brengen als bewijs. In die groep zit ook een dikke, struise jonge kerel, maar die ontbreekt het wat aan intelligentie. Laten we het wijten aan naïviteit. Maar dan blijken er meer kapers op de kust voor het onschadelijk maken van de trol. Men raakt aan de praat en aan het gevecht, om ego-redenen. Van de trol is daarna geen sprake meer, want er blijft amper iemand over om het beest aan te pakken. Al bij al een leuk, met een vleugje humor doorspekt verhaal, inclusief hier en daar stilistische woordenschat, die het lezen dan weer wat kan vertragen.

9) Le mal caché - Patrick McSpare: 6/10

Een man wil de moord op z'n vrouw wreken, maar komt door een magische nevel in het vagevuur bij ene Tyr terecht. Omdat het z'n tijd (nog) niet is, wordt de man teruggestuurd. Zoals bij het verhaal van Cassandra O'Donnell betreft het hier een terugkeer naar een bestaand verhaal van McSpare, nl. [b:Des Profondeurs|23227690|Des Profondeurs (Les Héritiers de l'Aube #2)|Patrick McSpare|https://s.gr-assets.com/assets/nophoto/book/50x75-a91bf249278a81aabab721ef782c4a74.png|42769303]. McSpare is een YA-auteur en dat vertaalt zich ook in de schrijfstijl die heel toegankelijk is, bijna spreektaal, om het zo te zeggen / schrijven. Maar qua spanning en entertainment vind ik het persoonlijk niet zo hoogstaand of aantrekkelijk als in de andere verhalen. 't Kan natuurlijk aan m'n eigen smaak liggen. Ook hier mis ik achtergrond, vandaar hetzelfde als bij O'Donnell: Wellicht kan je dit verhaaltje beter plaatsen en appreciëren als je de originele reeks gelezen hebt.

10) Vieux Tacot - Megan Lindholm: 9/10

Dit mag dan wel als laatste geplaatst zijn en niet als Robin Hobb geschreven, maar ook als Megan Lindholm slaagt ze er perfect in een fantastisch verhaaltje neer te pennen. Het is geen Fantasy, eerder SF. Het speelt zich af in de VS (uiteraard) in het jaar 2030. Auto's zijn zelfrijdend en functionerend, de bestuurder kan nog zelf handelingen verrichten, maar da's op zich facultatief. Het hoofdpersonage, een moeder met zoon en dochter (geen spoor van de vader; te druk?) erven van de grootvader, o.a. een moderne auto, die echter door grootvader zo geprogrammeerd werd dat ie meer functies heeft dan het huidige doorsnee model. Wat gehack en gecrack allemaal niet mogelijk maakt. En gezien computers de drijvende kracht zijn, zijn de auto's ook onderhevig aan virussen, iets waarmee men wellicht vandaag de dag nog geen rekening heeft gehouden. Het opzet doet wel denken aan de boeken van [a:Nicholas Carr|151353|Nicholas Carr|https://d.gr-assets.com/authors/1403967896p2/151353.jpg], die ook met een kritische blik de ontwikkelingen over technologie (en de impact op de mens) volgt.

Door dat virus - ook al heeft zoontje Ben wat grove deugnieterij (met nano-verf) uitgestoken - breekt er chaos uit. Het verkeer kan niet meer geregeld worden, de auto's hebben een eigen willetje (zoals ergens naartoe rijden wat niet geprogrammeerd is of wat lang geleden wel geprogrammeerd was, maar blijkbaar toch niet verwijderd uit het geheugen).

Vooral: Het hoofdpersonage, vanuit wiens standpunt alles verteld wordt, het dochtertje, wordt plots aangevallen door een auto, waarbij haar moeders auto dan ter hulp snelt en haar, in gehavende toestand (zowel zij als de wagen), linea recta naar het ziekenhuis brengt. Auto's worden voorgesteld als levende wezens, want de apparatuur is zo ontwikkeld dat het tegen je praat, vergelijkbaar met Knight Rider en KIT. Maar goed, de auto van het gezinnetje in kwestie bevindt zich plots in de besneeuwde bergen, maar moeder en kinderen slagen erin de auto terug aan de praat te krijgen en weg te zenden naar warmere oorden, wellicht ook om verdere politie-inmenging te vermijden.

Fantasy of SF, Lindholm weet haar weg te vinden en een pakkend verhaal te schrijven. Tegelijkertijd zit er ook de boodschap in, zo heb ik het toch ondervonden, dat men zijn lot best niet volledig toevertrouwt aan technologie, hoe gemakkelijk dit het leven ook kan maken. Een mens is een mens, geen robot. Familiale relaties, menselijkheid, e.d. moeten gevrijwaard blijven. Alsook de capaciteit om iets aan te leren, zodat je niet steeds je smartphone of internet moet raadplegen.

--------------------… (more)

In het kader "Meer Franse fictie en vooral dan Fantasy en/of Sci-Fi", een van de grootheden van het genre: Pierre Pevel. Z'n trilogie wordt als een must-read beschouw, om allerlei redenen: de stijl, het concept, ... Voor het gemak van werken, vooral als men niet erg bekend is met de Franse markt, heb ik de omnibus gekocht, ook al zijn de aparte boeken nog in pocketversie (via uitgeverij Pocket.fr) te krijgen, als ik mij niet vergis.

De 3 boeken staan op zichzelf, maar passen binnen een groter geheel: Chevalier Kantz (een soort schuilnaam, dat blijkt uit de gebeurtenissen in het derde boek) die het opneemt tegen respectievelijk de demonen en strijders van het Kwaad, maar ook ordes als la Rose-Croix en la Sainte-Vehme spelen een belangrijke rol in de verhalen. Beide ordes staan quasi lijnrecht tegenover Kantz "kruistocht". Kantz heeft het niet breed, kan rekenen op de steun van een kleine vriendenkring, is zelf is een heel gelovig man, maar heeft het niet zo voor de manier waarop de Kerk als tussenpersoon optreedt om de mensen Gods woorden over te brengen. Kantz heeft liever een directe verbinding met God.

Dit alles speelt zich af in de (fictieve) Duitse stad Wielstadt (of het refereert naar het stadje Wilstedt weet ik niet, of ik moet erover gelezen hebben), in het Heilige Roomse Rijk (zie bv. Wikipedia, andere talen kunnen meer info geven), in de 17de eeuw, ten tijde van de Tempeliers en de Dertigjarige Oorlog (zie bv. Wikipedia, andere talen kunnen meer info geven).

Historische fictie meets fantasy = Historische fantasy? Het fantasy-aspect komt aan bod middels o.a. een elfje (Chandelle), pentagrammen met magische krachten, en andere elementen en personages. De historische kant wordt geleverd via informatieve stukjes over de Tempeliers, over de voornoemde ordes, over bepaalde voorspellingen, antieke teksten (waarop beide ordes aasden), en dergelijke meer. Dit maakt de verhalen des te aantrekkelijker en spannender.

Spannend is het alleszins, want Pevel laat niet in z'n kaarten kijken. Zeker niet wat Kantz betreft, want het is pas zeer laat dat je iets over zijn voorgeschiedenis te weten komt en hoe hij ertoe kwam deze strijd tegen het Kwaad te voeren.

Voor het overige zijn de gebeurtenissen en context zeer mooi ge- en beschreven (een woordenboek is geen overbodige luxe, vind ik, ook al zijn sommige dingen wel uit de context af te leiden). Nog niet zó gedetailleerd als bijv. bij Weis & Hickman, maar het komt in de buurt. De personages zijn op zich goed beschreven, hoewel ik vond dat Pevel iets beter werk leverde inzake context en gebeurtenissen.

Natuurlijk vloeit er bloed in de drie boeken, nog iets meer in het derde, maar gezien de kern van de zaak (le Voleur de visage) kan het ook niet anders.

Op het einde wordt Kantz rol eigenlijk mooi afgerond, al kan het wat als verrassend overkomen, want er kon gerust nog een boek over hem geschreven worden, de laatste scènes in 'Le Chevalier de Wielstadt' (boek 3) in acht genomen. Er kan zelfs een vervolgserie geschreven worden, want er blijven nog wat vragen over m.b.t. bepaalde personages, de ordes la Rose-Croix en la Sainte-Vehme, en meer. Maar het is (voorlopig?) goed zoals het is.

'La Trilogie de Wielstadt' is m.i. zeer origineel qua opzet. Het was een plezier om in de geschiedenis te duiken, bij te leren, en geëntertaind te worden. Pevel houdt het boeiend en dat maakte het des te vervelender om het boek nu en dan dicht te moeten klappen (want er moet af en toe toch nog geslapen en gewerkt worden, niet?). In ieder geval, een dikke aanrader (ook letterlijk: 750 pagina's) voor wie zich op de Franse markt wilt wagen.… (more)

Pevel returns to seventeenth century France in this second novel of the Cardinal's Blades. A new threat rises to threaten the future of France. La Donna, an Italian spy known for her subterfuge and intrigue and, of course, inescapable and beguiling beauty, possesses information of a plot against the King and is willing to share it, for a price.

As a French adventure story that is supposed to remind us of Dumas - if Alexandre had had a penchant for dragons, dragonnettes, and dracs running rampant in the streets of Paris and the French countryside alongside the musketeers, that is - Pevel succeeds.

There is a flavor to this novel that is very reminiscent of nineteenth century adventure
novels, doused liberally with fantasy elements. This novel isn't without its difficulties, though. As a sequel, it stumbles a little. Certain revelations from the first book are largely ignored in this sequel, a flaw that only can be overlooked thanks to stronger writing on Pevel's part. The reader has to be prepared to do a little bit of work as Pevel traces a path through Paris street by street in what can be a confusing list of streets. Pevel, like Dumas (but sometimes without the same grace), suffers the crime of random information dumps, which mire this story in unnecessary complexity at times. Too much information, especially when revealed in a story utilizing the third person omniscience of the all knowing, all seeing, all explaining author, lends a detachment to the reader that makes it difficult to invest fully in the characters.

"The Alchemist in the Shadows" is a good read, but you may have to
work for it a little bit. .
… (more)

More swashbuckling adventures with France once again under threat from the Black Claw this time in the shape of the dangerous and renowned alchemist in the shadows. Cardinal Richelieu calls on La Fargue and his blades to counter this threat in whatever form it may take. How far can they trust La Donna, a spy who plays anyone against everyone, and what does she hope to gain from this encounter in which she is providing information for her immediate safety.

A little less action than its predecessor with the plot being more political in nature and the world becoming more fleshed out as are the backgrounds of the characters. The author weaves a tangled web and you’re never quite sure how the threads will all come together as the story progresses. The twist at the end of book 1 still hasn’t been fully played out here so I guess I’ll have to read the final instalment of the trilogy to find out where the author takes it.… (more)