Esther Gerritsen

Broer is an interesting novella, in which two families and two characters are juxtaposed and compared. What seems to be lacking in one, is matched by a lack in the other on a different plane. The sister obviously deems her brother deficient, whereas to the reader the brother is the hero in his optimism, his positive life attitude and his empathy, qualities the sister is all lacking. Thus the book is quite a comedy of manners.

The book is also a comment on modern society as exemplified by the lifestyle of the brother and the sister and the way they relate to others, and their views of life and work.… (more)

Olivia and her brother Marcus aren't particularly close: she's a successful executive, recently head-hunted to save an ailing family business; he's a serial failure, a depressed diabetic running a no-hope coaching operation from a mobile home in the middle of nowhere. But when he calls her to say that his leg is about to be amputated, Olivia finds her well-organised life knocked out of equilibrium, as if a piece of her own body has been cut off, whilst Marcus unexpectedly starts to heal the unacknowledged wounds in her family and work life.

A slightly flimsy conceit when you look at it cold, but Gerritsen makes it fit very nicely into the novella format. Enjoyable.… (more)

Na het einde denk je iets als: ze is een aparte jonge vrouw, tussen meisje en adolescent, opgegroeid bij ouders die misschien moeite hadden om de kinderlijkheid van hun dochter altijd te beseffen of wellicht te bookish waren, maar sterk vind ik dat laatste niet, eerder vooroordeel. Om de een of andere reden heeft Bonnie wat ze heeft - en ze kan goed maskeren.

In het begin vond ik het spel met de lezer een groot plezier, telkens je op het verkeerde been zetten via onverwachte omkeringen. Bonnie overkomt van alles. Heb je bijvoorbeeld een reddersfantasie, dan is men normaliter onoverwinnelijk enz. Bonnie treft zich aan als minder appetijtelijke duif - dat vindt ze dan niet raar want ze is dan ook onooglijk, vindt ze. Het spelelement is dat juist Bonnie zich dan zeer afkerig toont van 'fantasie'.

Ze heeft beginnende opspelende adolescentie, maar dat blijft mooi slechts aangestipt.

Ook mooi zijn de fragmenten waarin Bonnie en Ine dan echt twaalfjarigen zijn, met een ruimte voor springerigheid maar ook oprispingen die op oudere leeftijd niet meer toegestaan is zonder gevolgen.

Qua gekte tref ik bij Bonnie een combinatie aan die me aan anorexiapatiënten deed denken (waarvan ik niet veel weet): intelligentie die tegen betrokkene werkt, omdat ze alles in haar eigen verklaring kunt passen. Het is geen 'rationaliseren', meer een gevoel van ongelukkig zijn met zichzelf dat zich bliksemsnel vertaalt in een verklaring van voorvallen ten nadele van zichzelf.

Maar van alles wordt gesuggereerd. De onvermijdelijke eindigheid van een 'symbiotisch' leven in een besloten huishouden (ouders altijd thuis, altijd boeken/vertalen, enig kind). Niet uitgenodigd zijn geweest emoties te benoemen en beleven (inclusief een vatbaarheid voor 'slecht in je vel steken' die ouders ook niet vermoeden of aan hun kind kunnen afzien, geen onverschilligheid per se. Bonnie doet raar en vooral haar moeder is, zoals Bonnie ook stelt, 'geduldig'). Zich vervelen.

Maar Bonnie is een fictief wezen in dat ze niet vast te pinnen is in realistische begrippen, begrippen die we op kinderen van vlees en bloed pinnen. Leest ze WO II-literatuur om grip op de werkelijkheid te houden? Bonnie heeft iets autistisch in haar onverstoorbaar vasthouden aan haar koers, maar dat vervloeit met haar ook willen behoeden van anderen, hoewel dat dan weer vervloeit in de wereld 'heel' willen houden. En dan weer de idee dat ze lelijk is.

Gerritsen biedt een aantal mogelijkheden aan.

Ik kan niet zeggen dat Bonnie me beroerde op de manier dat Holden Caulfield dat deed (maar dat boek las ik als begin twintiger en voelde me behoorlijk verwant met hem).

Ik las 'Superduif' nadat het werd getipt in een literaire podcast, mijn eerste Gerritsenboek. Ik heb het niet gelezen zoals men Harry Potter kan lezen als volwassene, alsof de serie in eerste instantie bedoeld is voor jeugdigeren. Ik meen dat het ook niet als boek voor 12-14 jarigen geschreven is.… (more)